Wie reggae luistert, heeft het woord Babylon vaak genoeg gehoord. Maar wat betekent het eigenlijk? En waarom blijft het terugkomen in de teksten van Bob Marley, Peter Tosh, Burning Spear en zoveel anderen?
Veel mensen zingen deze teksten gedachteloos mee. Babylon is niet zomaar een woord. Het is een krachtig symbool en het zegt iets over hoe je naar de wereld kijkt.
Babylon is geen plek
In de Bijbel is Babylon een stad van macht, rijkdom en onderdrukking. Het symbool van een systeem dat de mens vervreemdt van zichzelf en van het spirituele. In de reggae en Rastafari-beweging krijgt het een bredere betekenis: Babylon is het systeem, politieke staat of corrupte onderdrukkende macht. De moderne wereld die draait om geld, controle, ego en oppervlakkigheid.
Babylon is dus geen geografische locatie, maar een manier van leven die losstaat van waarheid en verbinding.
“Babylon system is the vampire / Sucking the children day by day”
— Bob Marley – Babylon System
Deze regel van Bob Marley klinkt mooi, maar wat er gezegd wordt is keihard en glashelder. In de Rastafaricultuur staat Babylon voor het onderdrukkende systeem: regeringen, instellingen, economische machten. Alles wat draait om controle, geld en onderdrukking.
Dat systeem wordt vergeleken met een vampier, een wezen dat leeft van de energie van anderen, zonder zelf iets terug te geven. Het parasiteert. Het zuigt. Niet letterlijk bloed, maar tijd, arbeid, hoop en toekomst.
En: “sucking the children day by day.”
Kinderen staan hier symbool voor wie het minst te zeggen heeft: de jonge generatie, nog vol potentie, maar meteen al vastgezet in een systeem dat aan ze trekt. Zij groeien op in een wereld die al vanaf het begin aan ze trekt. Onderwijs dat vormt in plaats van voedt. Reclame die verleidt nog voor ze weten wat ze willen. Een toekomst die al voor hen is uitgestippeld, zonder dat ze daar ooit ja op hebben gezegd.
Wat Bob zegt is niet vaag of zweverig. Het is een uitnodiging om wakker te worden. Om te zien wat er speelt, wie er aan je trekt en wat je daar zelf mee doet.
Zion als tegenhanger
Waar Babylon staat voor onderdrukking, staat Zion voor bevrijding. Zion is de plek waar je vrij bent, spiritueel wakker, in harmonie met jezelf en met de wereld. In veel reggae-liedjes is Zion niet letterlijk Ethiopië, maar een staat van bewustzijn.
“So, I’ve got to reach Mount Zion, the highest region”
— Peter Tosh – Equal Rights
Deze regel klinkt als een spirituele reis en dat ís het ook. Maar niet alleen in religieuze zin. In de Rastafaricultuur is Mount Zion veel meer dan een plek. Het staat voor vrijheid, bewustzijn, verbondenheid en gerechtigheid. Waar Babylon de corrupte wereld is die je omlaag trekt, is Zion de plek waar je naartoe groeit letterlijk en figuurlijk.
Zion is geen berg in je gps. Het is een innerlijke staat van zijn. Een levenshouding. Een toekomstvisie. Het is waar je heen wilt als je klaar bent met onderdrukking, verdeeldheid en leegte. De hoogste plek, niet in meters, maar in menselijkheid.
Als Peter Tosh zingt: “I’ve got to reach Mount Zion”, dan is dat geen loze lyric. Het is een bewuste keuze om afstand te nemen van Babylon, het systeem dat onderdrukt, en koers te zetten naar iets hogers. Niet letterlijk een berg, maar een staat van bewustzijn, diep vanbinnen.
Reggae als bewustzijnsmuziek
Reggae is niet geboren als feestmuziek. Het is muziek van strijd, bewustzijn en hoop. De ritmes zijn traag, meditatief bijna. Dat is geen toeval: het tempo nodigt uit tot luisteren, tot nadenken. Tot voelen wat er onder de oppervlakte zit.
“They don’t want to see us live together / All they want us to do is keep on killing one another”
— Bob Marley – Top Rankin’
Sommige zinnen hebben geen uitleg nodig, ze komen direct binnen. Zoals deze van Bob Marley. Hij wijst hier op iets wat diep zit in veel van zijn muziek: verdeel en heers.
De “they” in deze tekst staat voor alles wat baat heeft bij onenigheid, politieke machten, economische systemen, wie dan ook die sterker wordt als wij tegenover elkaar staan. Want zolang mensen elkaar bevechten, stellen ze geen vragen. Zolang we naar elkaar wijzen, kijken we niet omhoog.
“They don’t want to see us live together” gaat over meer dan oorlog of racisme. Het raakt ook klassen, buurten, gezinnen, alles waar verbondenheid plaats zou kunnen maken voor conflict. Bob legt de vinger op de zere plek: het systeem heeft liever strijd dan eenheid.
En precies daarom is deze zin ook een oproep. Niet om naïef lief te zijn, maar om bewust te kiezen. Voor helderheid. Voor verbinding. Omdat je pas echt vrij bent als je zelf ziet wat er speelt en weigert daarin mee te gaan.
Waarom dit nog steeds actueel is
Babylon leeft nog steeds. Misschien niet meer met politieknuppels en militaire dictaten, maar met subtiele druk: algoritmes die bepalen wat je ziet, systemen die je uitputten, stemmen die je verdelen. Het voelt misschien anders dan toen, maar het principe is hetzelfde.
CrazyLama nodigt je uit om verder te kijken dan de beat. Reggae is niet zomaar muziek. Het is een oproep tot bewustzijn. Babylon herken je pas als je probeert buiten het systeem te denken. En reggae? Dat helpt je eraan herinneren dat je keuzevrijheid nog steeds bestaat.